Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού

«Θέλω να τη θυμάμαι όπως ήταν εκείνη τη βραδιά στα βραβεία ΑΡΙΩΝ, τότε που ολόκληρο το Μέγαρο Μουσικής σηκώθηκε όρθιο να τη χειροκροτήσει, μια έκφραση εκτίμησης, σεβασμού και αγάπης. Πέντε λεπτά κράτησε και παρακαλούσα το Θεό αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα. Τη θυμάμαι με αυτό το υπέροχο χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπό της, να λάμπει, το κορμί της όρθιο και γεμάτο σιγουριά, το χέρι της στην καρδιά που τους ευχαριστούσε. Της άξιζε αυτή η στιγμή. Για πάντα θα τη θυμάμαι έτσι ευτυχισμένη, περήφανη αλλά και σεμνή. Ο πόνος, η κούραση, η αρρώστια σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ξεχάστηκαν μέσα σε αυτή τη στιγμή. Ήταν η στιγμή της Κυρίας με όλη τη σημασία της λέξης. Τότε θα τραγουδήσει το “Βραδινό Σινιάλο” και πάλι ο κόσμος θα της ανοίξει την καρδιά του και θα την αποθεώσει. “Δόξα τω Θεώ, είμαι εδώ και είμαι καλά!”, είπε, δίνοντας  ένα ισχυρό μήνυμα ελπίδας. Έτσι θέλω να τη θυμάμαι…»